Hoe bevalt een maandje Nederland?
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
01 April 2014 | Nederland, Sittard
Het is inmiddels iets meer dan een maand geleden dat ik afscheid nam op Bluesky. Peace, een leerling van 7 jaar (gehandicapt) begreep het niet:
L: Bye Peace.
P: Bye!
P: Laula Monday?
L: No Peace.... goodbye.
P: See you!!! (Krachtig, opgewekt, vol overtuiging, zoals ze altijd zei als ik vertrok).
Laura (zucht, oké...): See you Peace.
In februari werkte ik alleen op maandag + dinsdag op Bluesky. Peace heeft die laatste weken zo vaak naar me gevraagd op de dagen die ik er niet was dat bijv. Josh (leraar) er gek van werd. Misschien vraagt ze het nog twee weken en dan zal het wel over zijn.
Mijn tijd in Afrika wilde ik vrijwilligerswerk doen, omdat het me in een sociale context zou brengen. Het bracht me contact, veel contact zelfs met de lokale bevolking. Ik woonde daar, mensen zagen me iedere dag, je begroet en leert elkaar kennen, maakt een praatje, wordt ergens uitgenodigd. Ze waren allemaal vriendelijk, gastvrij, bereid veel te helpen (je kleren mee in hun huisje te nemen als het gaat regenen), waarmee je dus steeds meer op een Afrikaanse manier gaat doen, zoals ze je tonen. Ik voelde me echt opgenomen, maar ik wist ook dat muzungu-contact iets is waar Ugandezen zich trots op voelen en graag willen, status geeft.
Als je rond reist, dan kun je in korte tijd veel landen zien. Dan hop je van guesthouse naar guesthouse, maar je doet enkel een (vluchtige) indruk op en dan ga je weer verder. Vaak van highlight naar highlight. Ik heb enkel Uganda en Tanzania gezien, maar land, mens en cultuur goed leren kennen. Ik heb de huisjes van binnen gezien, de verhalen gehoord en de uitdagingen begrepen.
Ik ken de weg in Kampala beter dan in Amsterdam. Het Ugandese volkslied beter dan het mijne. Toch, eenmaal terug in Nederland, ging het heel gemakkelijk om Nederlandse activiteiten op te pakken. Het grote wassen en opruimen is inmiddels afgerond. In het begin wilde ik niet naar de supermarkt waar ik alles in pakjes en zakjes (oh ja blikjes en flesjes) zou zien staan. In Uganda stond hetgeen ik op m'n bord had rond me in de grond.
Een duidelijke frustratie was toen ik op een zaterdag verwachtte de bus te kunnen nemen. Eenmaal bij de bushalte bleek de bus maar één keer in het uur te gaan en de volgende.....? Juist, over 55 min. Bah bah..... daar had ik totaal niet bij stil gestaan. In Uganda kun je vanaf elk plekje op de straat opgepikt worden en uitstappen. En voor de minder goed begaanbare wegen (smalle, stoffige zandpaden met diepe groeven waar tijdens het regenseizoen water in kleine watervallen incl. stroomversnellinkjes doorheen stroomt) neem je een boda boda. Mopperend over het nadeel dat in Nederland zoveel mensen een privé auto hebben, ben ik naar het station gewandeld. En dat kostte me een uur. Nou ja....
Nadat eerst mijn lichaam een lijstje klachten leek af te werken als reactie op Afrika en ik uren had geslapen, heb ik me daarna door een -onbehoorlijk grote- stapel post gewerkt.
Plots tussendoor.......: belde Olyvia :D en klonk het: "Hello Laula." Great! Meteen kwamen herinneringen aan het leuke Ugandees-Engels terug. In het Lugandan; de taal die in centraal Uganda wordt gesproken, wordt de 'r' uitgesproken als een 'l'. Daar komen best lollige woorden uit (deze zijn van Olyvia. Paco is haar zoontje van 4, Paoula haar dochtertje van toen 5 maanden): "You know Paco, he will bLake it. Do you have your cameLa? GiLs, are you not going to have bLeakfast? Do you know these pLayers in your church? Look, Paoula learns how to sit pLoperly. You two have eaten all the bLead!! How are you going to celebLate New Year Laula?" En ja, zo transformeerde mijn naam dus ook naar Lola of Laula voor bijna al de Ugandezen die ik ontmoette. Ook hebben ze moeite met het woord 'kitchen'; dat wordt soms 'chicken' maar vaker 'tjitsjen'.
Ik moest wennen aan de drukte en het snelle gepraat op de radio. Het Limburgs klonk even vreemd. Thuis komen in Sittard was overigens heerlijk. Die avond heb ik friet met mayonaise en een kroket gegeten. Daar had ik al een paar weken zin in! Jawel, in Uganda en Tanzania kennen ze friet maar al te goed. Zeker in Tanzania had ik het wel gehad met de Chips Mayai --> (al de halve dag liggende, koude) friet in een omelet gebakken. Tanzania goes fastfood.
Ik woon in een echte volksbuurt waar mensen zo verrassend snel van alles op de hoogte (b)lijken te zijn. De volgende ochtend had ik een leuke kaart van de buurvrouw in de brievenbus voor een welkom thuis. Ik vond kerst- en nieuwjaarskaartjes geschreven voor het moment in de lente dat ik ze zou lezen, bloemen. Heel leuk en lief.
Vandaag heb ik m'n eerste werkdag gehad, dus de wekker weer op standje vroeg : ( Ik vond het maar een lange dag. Vrije tijd is een luxe!
Ondanks al het moois van Afrika, geniet ik nu ook van het mooie Nederland. Ik ben bezig foto's uit te zoeken en te uploaden bij m'n reisverhalen. Als je het (nog) leuk vindt, dan kun je er eens doorheen klikken. Tot dat is afgerond, voel ik me gesplitst. Ik heb Afrika nog niet afgesloten, hoewel mijn Nederlandse leven weer terug op normale snelheid zit. Dat voelt niet fijn.
L: Bye Peace.
P: Bye!
P: Laula Monday?
L: No Peace.... goodbye.
P: See you!!! (Krachtig, opgewekt, vol overtuiging, zoals ze altijd zei als ik vertrok).
Laura (zucht, oké...): See you Peace.
In februari werkte ik alleen op maandag + dinsdag op Bluesky. Peace heeft die laatste weken zo vaak naar me gevraagd op de dagen die ik er niet was dat bijv. Josh (leraar) er gek van werd. Misschien vraagt ze het nog twee weken en dan zal het wel over zijn.
Mijn tijd in Afrika wilde ik vrijwilligerswerk doen, omdat het me in een sociale context zou brengen. Het bracht me contact, veel contact zelfs met de lokale bevolking. Ik woonde daar, mensen zagen me iedere dag, je begroet en leert elkaar kennen, maakt een praatje, wordt ergens uitgenodigd. Ze waren allemaal vriendelijk, gastvrij, bereid veel te helpen (je kleren mee in hun huisje te nemen als het gaat regenen), waarmee je dus steeds meer op een Afrikaanse manier gaat doen, zoals ze je tonen. Ik voelde me echt opgenomen, maar ik wist ook dat muzungu-contact iets is waar Ugandezen zich trots op voelen en graag willen, status geeft.
Als je rond reist, dan kun je in korte tijd veel landen zien. Dan hop je van guesthouse naar guesthouse, maar je doet enkel een (vluchtige) indruk op en dan ga je weer verder. Vaak van highlight naar highlight. Ik heb enkel Uganda en Tanzania gezien, maar land, mens en cultuur goed leren kennen. Ik heb de huisjes van binnen gezien, de verhalen gehoord en de uitdagingen begrepen.
Ik ken de weg in Kampala beter dan in Amsterdam. Het Ugandese volkslied beter dan het mijne. Toch, eenmaal terug in Nederland, ging het heel gemakkelijk om Nederlandse activiteiten op te pakken. Het grote wassen en opruimen is inmiddels afgerond. In het begin wilde ik niet naar de supermarkt waar ik alles in pakjes en zakjes (oh ja blikjes en flesjes) zou zien staan. In Uganda stond hetgeen ik op m'n bord had rond me in de grond.
Een duidelijke frustratie was toen ik op een zaterdag verwachtte de bus te kunnen nemen. Eenmaal bij de bushalte bleek de bus maar één keer in het uur te gaan en de volgende.....? Juist, over 55 min. Bah bah..... daar had ik totaal niet bij stil gestaan. In Uganda kun je vanaf elk plekje op de straat opgepikt worden en uitstappen. En voor de minder goed begaanbare wegen (smalle, stoffige zandpaden met diepe groeven waar tijdens het regenseizoen water in kleine watervallen incl. stroomversnellinkjes doorheen stroomt) neem je een boda boda. Mopperend over het nadeel dat in Nederland zoveel mensen een privé auto hebben, ben ik naar het station gewandeld. En dat kostte me een uur. Nou ja....
Nadat eerst mijn lichaam een lijstje klachten leek af te werken als reactie op Afrika en ik uren had geslapen, heb ik me daarna door een -onbehoorlijk grote- stapel post gewerkt.
Plots tussendoor.......: belde Olyvia :D en klonk het: "Hello Laula." Great! Meteen kwamen herinneringen aan het leuke Ugandees-Engels terug. In het Lugandan; de taal die in centraal Uganda wordt gesproken, wordt de 'r' uitgesproken als een 'l'. Daar komen best lollige woorden uit (deze zijn van Olyvia. Paco is haar zoontje van 4, Paoula haar dochtertje van toen 5 maanden): "You know Paco, he will bLake it. Do you have your cameLa? GiLs, are you not going to have bLeakfast? Do you know these pLayers in your church? Look, Paoula learns how to sit pLoperly. You two have eaten all the bLead!! How are you going to celebLate New Year Laula?" En ja, zo transformeerde mijn naam dus ook naar Lola of Laula voor bijna al de Ugandezen die ik ontmoette. Ook hebben ze moeite met het woord 'kitchen'; dat wordt soms 'chicken' maar vaker 'tjitsjen'.
Ik moest wennen aan de drukte en het snelle gepraat op de radio. Het Limburgs klonk even vreemd. Thuis komen in Sittard was overigens heerlijk. Die avond heb ik friet met mayonaise en een kroket gegeten. Daar had ik al een paar weken zin in! Jawel, in Uganda en Tanzania kennen ze friet maar al te goed. Zeker in Tanzania had ik het wel gehad met de Chips Mayai --> (al de halve dag liggende, koude) friet in een omelet gebakken. Tanzania goes fastfood.
Ik woon in een echte volksbuurt waar mensen zo verrassend snel van alles op de hoogte (b)lijken te zijn. De volgende ochtend had ik een leuke kaart van de buurvrouw in de brievenbus voor een welkom thuis. Ik vond kerst- en nieuwjaarskaartjes geschreven voor het moment in de lente dat ik ze zou lezen, bloemen. Heel leuk en lief.
Vandaag heb ik m'n eerste werkdag gehad, dus de wekker weer op standje vroeg : ( Ik vond het maar een lange dag. Vrije tijd is een luxe!
Ondanks al het moois van Afrika, geniet ik nu ook van het mooie Nederland. Ik ben bezig foto's uit te zoeken en te uploaden bij m'n reisverhalen. Als je het (nog) leuk vindt, dan kun je er eens doorheen klikken. Tot dat is afgerond, voel ik me gesplitst. Ik heb Afrika nog niet afgesloten, hoewel mijn Nederlandse leven weer terug op normale snelheid zit. Dat voelt niet fijn.
-
01 April 2014 - 23:52
Sanne:
Wat een leuke ervaring.
Groetjes sanne van de flow vakantie.
-
02 April 2014 - 06:33
Diana:
Wat een mooie ervaringen zeg. Zoiets ga je niet snel vergeten. Mooie momenten, zullen lang bij je blijven. Dat is heel normaal. Ben benieuwd na de foto's. Groetjes Diana. -
02 April 2014 - 08:08
Petra:
Hoi Laura,
jaren zul je nog terug denken aan deze ervaringen, zeker weten! ik hoop dat het je geboden heeft wat je verwacht had. Het ga je goed!!!!!!! -
02 April 2014 - 11:07
Hillie Hegeman:
Wat fijn te horen dat je al weer begint te acclimatiseren ;-)
Wat kan je mooi en gezellig je verhaal vertellen!
Een fijne dag voor jou!
Liefs, Hillie
-
02 April 2014 - 14:24
H.Marwa:
Hoi Laura wat een mooie ervaringen die je natuurlijk moet koesteren ben benieuwd naar de foto 's.Hopelijk zie ik je gauw terugkomen bij de Jazzdance .Groetjes Henny. -
02 April 2014 - 21:13
Maria:
Mooi verhaal en inderdaad het zal een wereld van verschil zijn. Maar wel goed dat je het nuchter bekijkt.
Maria -
06 April 2014 - 13:34
Ans:
Laura! Je bent back in Nederland. Wat een mooi verhaal zeg. Jij hebt het goed gehad, lees ik wel. Fijn dat je weer een beetje gewend bent in Nederland. Je zal nog vaak aan je mooie ervaringen, gebeurtenissen e.d. denken!
liefs Ans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
