Het aftellen is begonnen.......
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
22 Februari 2014 | Oeganda, Nansana
Beste allen,
Het aftellen is begonnen, mijn laatste dagen hier. Ik vind het pittig. Ik ben compleet uitgeput. Mijn hoofd denkt niet meer helder, eten smaakt maar half. Ik ben rusteloos en ik heb geen geduld meer voor alle small-talk bijv. in the guesthouse (Hoe gaat het? Hoe lang blijf je hier? Wat doe je in Uganda?) Ik heb vorige week al 3 dagen gelegen en geslapen (tot verontrusting van de mensen hier. Als je in Uganda zo lang in bed ligt en slaapt dan moet je wel heel heel ziek zijn!) Maar ik weet waar mijn lichaam mee worstelt en dat is iets wat je niet diagnosticeert met temperatuur en bloeddruk opnemen: Ik voel tijdsdruk. Time is running en ik kan niet méér tijd maken dan er is.
Helaas hebben die 3 dagen rust me niet veel sterker gemaakt. Elke dag ben ik rond lunchtijd uitgeput, al twee weken. Ik voel me een zombie. Het is moeilijk om dan de dagen ten volle te beleven en plezier te hebben. M'n hoofd is er maar half bij en moet alle energie opbrengen om nog te focussen tijdens een gesprek. Soms geef ik maar een antwoord op goed geluk (iets algemeens) omdat het voorgaande niet is doorgedrongen. Dan klinkt alles ver weg. Mijn lichaam begrijpt dat de tijd eraan komt om afscheid te nemen. Mijn gevoel accepteert het nog niet.
Het is een vreemde combinatie van hier nog dingen willen doen, maar ook het vertrek voorbereiden (spullen uitzoeken: wat laat ik hier, wat gaat terug naar Nederland; transport naar het vliegveld regelen; afscheid nemen van mensen hier met een postkaartje of klein cadeautje, etc.) En ik word nog bij vanalles en nog wat betrokken zo op het laatste moment.
Ik ben überhaupt niet goed met veranderingen, dat weet ik wel. Het maakt me altijd gespannen, kost veel energie. In je vertrouwde omgeving is het eenvoudiger rust te vinden en mogelijk steun van mensen. Hier lukt het me niet om rustig te zijn.
Dus, al met al: ik ga proberen om er de laatste dagen nog wat van te maken. Ik zou graag nog schrijven over mijn mooie reis door Tanzania. Ik wil jullie meer vertellen over Bluesky als school en mijn werkzaamheden deze laatste maand in het algemeen. Ook Angel's Center is in the picture gekomen en ik heb wat Ugandese weetjes verzameld. Ik denk dat ik het best kan schrijven als ik nog in de context zelf ben, dus hier in Uganda. Maar het lukt niet. De dagen gaan te snel, mijn lichaam doet niet mee. Het zijn wel dingen die ik ook voor mezelf op papier ga zetten. Ik denk dat ik me eenmaal terug in Nederland eerst een week opsluit om Uganda rustig af te sluiten. Geef me die tijd, trek nog niet aan me, ik meld me daarna wel weer. Dan ook zal ik misschien nog een Blog plaatsen over iets wat dan al achter me ligt. Ik ben bang voor het thuiskomen en dat alles ineens voorbij is. Ik stap in het vliegtuig, dat duurt een aantal uren en dan ineens is alles wat ik hier heb gedaan en meegemaakt verleden tijd. Dit maakt me onrustig en verdrietig. Niet omdat het hier de hemel is, helemaal niet en er is niks mis met weer gaan werken en geld verdienen. (Nu werk ik veel en ik doe vanalles voor anderen en ik krijg geen cent betaalt). Ik weet niet precies wat het wel is, maar ik voel me waardevol hier en ik ben blij met de mensen die ik heb leren kennen. Ik protesteer tegen volgende week: 28 feb. gaat niet bij m'n gelukkigste dagen van 2014 horen.
Zucht...... het is niet leuk om me er op deze manier doorheen te slepen. Ik wil tot het laatste moment onder de mensen zijn, dus ook nu slaap ik op verschillende plaatsen, maar dat is mijn keuze. Verwacht geen blog meer nu. Ik wil mezelf niet nog meer pushen.
Het aftellen is begonnen, mijn laatste dagen hier. Ik vind het pittig. Ik ben compleet uitgeput. Mijn hoofd denkt niet meer helder, eten smaakt maar half. Ik ben rusteloos en ik heb geen geduld meer voor alle small-talk bijv. in the guesthouse (Hoe gaat het? Hoe lang blijf je hier? Wat doe je in Uganda?) Ik heb vorige week al 3 dagen gelegen en geslapen (tot verontrusting van de mensen hier. Als je in Uganda zo lang in bed ligt en slaapt dan moet je wel heel heel ziek zijn!) Maar ik weet waar mijn lichaam mee worstelt en dat is iets wat je niet diagnosticeert met temperatuur en bloeddruk opnemen: Ik voel tijdsdruk. Time is running en ik kan niet méér tijd maken dan er is.
Helaas hebben die 3 dagen rust me niet veel sterker gemaakt. Elke dag ben ik rond lunchtijd uitgeput, al twee weken. Ik voel me een zombie. Het is moeilijk om dan de dagen ten volle te beleven en plezier te hebben. M'n hoofd is er maar half bij en moet alle energie opbrengen om nog te focussen tijdens een gesprek. Soms geef ik maar een antwoord op goed geluk (iets algemeens) omdat het voorgaande niet is doorgedrongen. Dan klinkt alles ver weg. Mijn lichaam begrijpt dat de tijd eraan komt om afscheid te nemen. Mijn gevoel accepteert het nog niet.
Het is een vreemde combinatie van hier nog dingen willen doen, maar ook het vertrek voorbereiden (spullen uitzoeken: wat laat ik hier, wat gaat terug naar Nederland; transport naar het vliegveld regelen; afscheid nemen van mensen hier met een postkaartje of klein cadeautje, etc.) En ik word nog bij vanalles en nog wat betrokken zo op het laatste moment.
Ik ben überhaupt niet goed met veranderingen, dat weet ik wel. Het maakt me altijd gespannen, kost veel energie. In je vertrouwde omgeving is het eenvoudiger rust te vinden en mogelijk steun van mensen. Hier lukt het me niet om rustig te zijn.
Dus, al met al: ik ga proberen om er de laatste dagen nog wat van te maken. Ik zou graag nog schrijven over mijn mooie reis door Tanzania. Ik wil jullie meer vertellen over Bluesky als school en mijn werkzaamheden deze laatste maand in het algemeen. Ook Angel's Center is in the picture gekomen en ik heb wat Ugandese weetjes verzameld. Ik denk dat ik het best kan schrijven als ik nog in de context zelf ben, dus hier in Uganda. Maar het lukt niet. De dagen gaan te snel, mijn lichaam doet niet mee. Het zijn wel dingen die ik ook voor mezelf op papier ga zetten. Ik denk dat ik me eenmaal terug in Nederland eerst een week opsluit om Uganda rustig af te sluiten. Geef me die tijd, trek nog niet aan me, ik meld me daarna wel weer. Dan ook zal ik misschien nog een Blog plaatsen over iets wat dan al achter me ligt. Ik ben bang voor het thuiskomen en dat alles ineens voorbij is. Ik stap in het vliegtuig, dat duurt een aantal uren en dan ineens is alles wat ik hier heb gedaan en meegemaakt verleden tijd. Dit maakt me onrustig en verdrietig. Niet omdat het hier de hemel is, helemaal niet en er is niks mis met weer gaan werken en geld verdienen. (Nu werk ik veel en ik doe vanalles voor anderen en ik krijg geen cent betaalt). Ik weet niet precies wat het wel is, maar ik voel me waardevol hier en ik ben blij met de mensen die ik heb leren kennen. Ik protesteer tegen volgende week: 28 feb. gaat niet bij m'n gelukkigste dagen van 2014 horen.
Zucht...... het is niet leuk om me er op deze manier doorheen te slepen. Ik wil tot het laatste moment onder de mensen zijn, dus ook nu slaap ik op verschillende plaatsen, maar dat is mijn keuze. Verwacht geen blog meer nu. Ik wil mezelf niet nog meer pushen.
-
22 Februari 2014 - 14:39
Francien:
Lieve Laura,
Succes met de laatste loodjes en het naderende afscheid daar. Ik denk aan je.
Lieve groeten Francien -
22 Februari 2014 - 15:48
Sanne:
Dag Laura.
Zou je met mij contact op kunnen nemen, want ik ben je nummer kwijt.
Groetjes sanne van flowreizen.
Groetjes sanne -
22 Februari 2014 - 19:15
Hillie Hegeman:
Hoi Lieve Laura,
Accepteer gewoon elke dag! Je hebt veel gezien en veel gedaan er moet nog veel gedaan worden het stokje geef je weer door. Het heeft jouw blik verruimd en de mensen hoop en steun gegeven.
Het is bijna hetzelfde als ons leven we zijn er, men is blij met je en zo is het voorbij.
En toch doet het er toe, toch was het waardevol.
Geniet gewoon van je laatste dagen! en goede reis terug! ook hier zijn er weer veel mensen die blij zijn je te zien!
Liefs, Hillie -
23 Februari 2014 - 11:08
H.Marwa:
Hoi Laura wat heb je heftige dingen meegemaakt in Tanzania !Maar een geluk dat er ook mensen je behulpzaam waren.Het afscheid nadert maar je laat ook iets goeds van jouw achter dat weet ik wel zeker en de ervaring die je daar heb opgedaan is verrijkende bagage voor je verdere leven.Groetjes Henny. -
23 Februari 2014 - 13:39
Lissy:
Hoi Laura,
Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt.
Het is niet niks om iets waar je voor gespaard hebt en naar hebt uitgekeken maanden weken lang , omdat nou langzaam te moeten gaan afsluiten.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je daarom ook om rust vraagt als je eenmaal terug bent.
Voor de dagen die nog voor je liggen wens ik je toch nog veel plezier.
Geniet ervan nu het nog kan.
Als je dan eenmaal terug in nederland bent, zie ik je misschien weer eens op de training.
Groetjes Lissy. -
24 Februari 2014 - 10:43
Floor:
Rust, onrust, genieten of juist niet,
weemoed, deemoed, of juist moed..
Niks moet, alles mag en het is ok.
Goeie reis terug of juist heen..
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
