Back to Muzungu-land
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
01 Maart 2014 | Nederland, Nederland
Zo....... dat was het dan. Helemaal. Van voor tot achter. Onwerkelijk. Dit is wat ik bedoelde twee weken geleden dat met het naar Nederland terugkeren alles vanuit Uganda ineens verleden tijd zou zijn. Vorig weekend was ik met Janis in Jinja. Eergisteren werd ik wakker in het kleine huisje van Olivia, waar ik m'n laatste Afrikaanse nacht had doorgebracht. Nog even terug naar de huisjes waar ik, Janis en Elisa in het begin hebben gewoond. Toen voor de laatste keer met de matatu over die weg naar Nansana. De weg die ik wel heel veel keren op en neer ben gereisd.
Er waren zoveel mensen om afscheid van te nemen de afgelopen dagen. Zoveel kleine cadeautjes en brieven die ik nog mee kreeg.
Ik had een veilige en voorspoedige reis terug naar Muzungu-land, terug naar huis. Terug naar 6 graden Celsius, een grijze regenachtige lucht zonder zon en zonder blauw. Ik zag mijn vader praten buiten en zijn adem maakte kleine wolkjes. Nu ben ik thuis. Elektriciteit de hele dag, water drinken uit de kraan, een wasmachine, slapen zonder muskietennet. Een paar muggenbulten en een donkere rand door het veel op blote voeten lopen, herinneren aan Afrika. En uiteraard tassen vol indrukken en verhalen die ik de komende dagen ga uitpakken.
Op het moment van vertrek vanuit Uganda om 5.00u in de ochtend, was ik uitgeput. Wachtend om het vliegtuig in te gaan, viel ik zittend steeds in slaap. Ik probeerde vanalles om me wakker te houden, maar het lukte niet. Eenmaal in het vliegtuig ben ik op de stoel geploft en letterlijk direct in slaap gevallen. Ik heb alle welkom en veiligheidsinstructies gemist. Ik realiseerde me vaag dat we opstegen en heb toen nog m'n gordel dicht geklikt. Tussendoor zag ik een prachtige zonsopgang boven het Afrikaanse vlakke land. Een lange donker rose streep aan de horizon. Even later kwamen daar helder oranje vlakken bij. Daarna weet ik het niet meer. Na een paar uren slapen, voelde ik me veel beter.
Eigenlijk ging het terugkomen best soepel. Ik verwachtte half en half dat ik nu zou moeten wennen aan zoveel blanke mensen om me heen, maar dat was niet zo. Het aan de andere kant van de weg rijden en aan de andere kant in de auto op de bijrijdersstoel zitten, was heel even raar, maar daarna vertrouwd. Ook de taal heb ik direct geswitched, hoewel Nederlands spreken in Uganda geen succes was en raar klonk in mijn eigen oren (bijv. met Nederlanders in the guesthouse). Het was vreemder om terug in mijn vaders huis te komen. Hij heeft de badkamer volledig verbouwd / vernieuwd en daarmee ook een paar andere kamers. Met de hoop dat het nu eindelijk eens verkocht zal worden.......
Ik was moe gisteren, uiteraard. Toch, voordat ik ging slapen heb ik nog de cadeautjes en brieven geopend die een aantal mensen me in Uganda hebben gegeven met de opmerking: pas openmaken als je in het vliegtuig zit / thuis bent / in bed ligt. Dat was heel mooi om te zien en te lezen. En voor een moment ging ik weer terug naar hen.
Loslaten kan lastig zijn. Hoe dierbaarder iets is, hoe moeilijker het kan zijn om het te laten gaan. Ik had in het begin van mijn reis niet verwacht dat ik me zo sterk zou verbinden met de mensen daar. Een geografische afstand helpt direct. Olivia en Elisa die me een aantal uren geleden nog op het vliegveld afzetten, zijn ver weg nu en voelen ook ver weg. Het was een ander leven. Vanaf nu moet ik mijn herinneringen en voorstellingsvermogen gebruiken om me te verbinden met de mensen in Uganda.
Gisteren heb ik het laatste Ugandese zand en stof uit m'n haren gewassen. Vandaag heb ik voornamelijk geslapen. Ik werd in de middag wakker van een carnavalsoptocht die door de straat trok. Daar wil ik niets mee te maken hebben nu. Olivia had me 4 matoke bananen meegegeven, zodat ieder hier thuis Uganda kan proeven. Die heb ik vanavond klaargemaakt, voordat ze rijp zouden worden.
100% van de mensen die ik in Uganda naar huis zag gaan, had er zin in. Enige dagen vooraf weet het lichaam dat dit keerpunt eraan komt. De reizigers zagen er naar uit om familie en vrienden weer te zien en hun eigen spulletjes te hebben. Mijn lichaam bleef tot het einde Afrika beleven, tussen de mensen en moet nu echt even thuiskomen. Zoals ik eerder schreef betekent terugkomen voor mij veel achterlaten en terugkomen in wat ik achterliet. Ik ben niet uitgelaten om weer thuis te zijn (toevoeging van mijn broer: "Ach jawel, dat moet alleen nog even doordringen!" ; P) We zullen zien. Voor nu ben ik er gewoon en that's it.
Ik had een goede reis terug, of juist heen........ naar het volgende stukje in mijn leven. (Dank je Floor).
Vele groetjes uit koud en grijs Helmond. (Ik heb het al de hele dag koud, met notabene skisokken aan. Het contrast is wel groot..... Gelukkig komt de lente, binnenkort wordt de klok verzet).
Er waren zoveel mensen om afscheid van te nemen de afgelopen dagen. Zoveel kleine cadeautjes en brieven die ik nog mee kreeg.
Ik had een veilige en voorspoedige reis terug naar Muzungu-land, terug naar huis. Terug naar 6 graden Celsius, een grijze regenachtige lucht zonder zon en zonder blauw. Ik zag mijn vader praten buiten en zijn adem maakte kleine wolkjes. Nu ben ik thuis. Elektriciteit de hele dag, water drinken uit de kraan, een wasmachine, slapen zonder muskietennet. Een paar muggenbulten en een donkere rand door het veel op blote voeten lopen, herinneren aan Afrika. En uiteraard tassen vol indrukken en verhalen die ik de komende dagen ga uitpakken.
Op het moment van vertrek vanuit Uganda om 5.00u in de ochtend, was ik uitgeput. Wachtend om het vliegtuig in te gaan, viel ik zittend steeds in slaap. Ik probeerde vanalles om me wakker te houden, maar het lukte niet. Eenmaal in het vliegtuig ben ik op de stoel geploft en letterlijk direct in slaap gevallen. Ik heb alle welkom en veiligheidsinstructies gemist. Ik realiseerde me vaag dat we opstegen en heb toen nog m'n gordel dicht geklikt. Tussendoor zag ik een prachtige zonsopgang boven het Afrikaanse vlakke land. Een lange donker rose streep aan de horizon. Even later kwamen daar helder oranje vlakken bij. Daarna weet ik het niet meer. Na een paar uren slapen, voelde ik me veel beter.
Eigenlijk ging het terugkomen best soepel. Ik verwachtte half en half dat ik nu zou moeten wennen aan zoveel blanke mensen om me heen, maar dat was niet zo. Het aan de andere kant van de weg rijden en aan de andere kant in de auto op de bijrijdersstoel zitten, was heel even raar, maar daarna vertrouwd. Ook de taal heb ik direct geswitched, hoewel Nederlands spreken in Uganda geen succes was en raar klonk in mijn eigen oren (bijv. met Nederlanders in the guesthouse). Het was vreemder om terug in mijn vaders huis te komen. Hij heeft de badkamer volledig verbouwd / vernieuwd en daarmee ook een paar andere kamers. Met de hoop dat het nu eindelijk eens verkocht zal worden.......
Ik was moe gisteren, uiteraard. Toch, voordat ik ging slapen heb ik nog de cadeautjes en brieven geopend die een aantal mensen me in Uganda hebben gegeven met de opmerking: pas openmaken als je in het vliegtuig zit / thuis bent / in bed ligt. Dat was heel mooi om te zien en te lezen. En voor een moment ging ik weer terug naar hen.
Loslaten kan lastig zijn. Hoe dierbaarder iets is, hoe moeilijker het kan zijn om het te laten gaan. Ik had in het begin van mijn reis niet verwacht dat ik me zo sterk zou verbinden met de mensen daar. Een geografische afstand helpt direct. Olivia en Elisa die me een aantal uren geleden nog op het vliegveld afzetten, zijn ver weg nu en voelen ook ver weg. Het was een ander leven. Vanaf nu moet ik mijn herinneringen en voorstellingsvermogen gebruiken om me te verbinden met de mensen in Uganda.
Gisteren heb ik het laatste Ugandese zand en stof uit m'n haren gewassen. Vandaag heb ik voornamelijk geslapen. Ik werd in de middag wakker van een carnavalsoptocht die door de straat trok. Daar wil ik niets mee te maken hebben nu. Olivia had me 4 matoke bananen meegegeven, zodat ieder hier thuis Uganda kan proeven. Die heb ik vanavond klaargemaakt, voordat ze rijp zouden worden.
100% van de mensen die ik in Uganda naar huis zag gaan, had er zin in. Enige dagen vooraf weet het lichaam dat dit keerpunt eraan komt. De reizigers zagen er naar uit om familie en vrienden weer te zien en hun eigen spulletjes te hebben. Mijn lichaam bleef tot het einde Afrika beleven, tussen de mensen en moet nu echt even thuiskomen. Zoals ik eerder schreef betekent terugkomen voor mij veel achterlaten en terugkomen in wat ik achterliet. Ik ben niet uitgelaten om weer thuis te zijn (toevoeging van mijn broer: "Ach jawel, dat moet alleen nog even doordringen!" ; P) We zullen zien. Voor nu ben ik er gewoon en that's it.
Ik had een goede reis terug, of juist heen........ naar het volgende stukje in mijn leven. (Dank je Floor).
Vele groetjes uit koud en grijs Helmond. (Ik heb het al de hele dag koud, met notabene skisokken aan. Het contrast is wel groot..... Gelukkig komt de lente, binnenkort wordt de klok verzet).
-
02 Maart 2014 - 00:18
Marja:
Hoi lieve Laura, welkom terug (thuis, leek me nog niet het juiste woord).
Ik kijk er enorm naar uit je weer te zien en te spreken.
Nu maar eerst acclimatiseren....en de tijd nemen om weer hrt "normale" ritme op te pakken.
Het lijkt alsof er ee stukje van jou daar gebleven is, maar dat kan en mag. Je hebt nog zoveel moois over....
x -
02 Maart 2014 - 08:35
Hella:
Hé Laura, welkom terug. Wat jij allemaal hebt meegemaakt neemt niemand je ooit af. Wat zal 't weer wennen zijn in Nederland. Groetjes. -
03 Maart 2014 - 14:12
Miriam:
Hoi Laura,
Je hebt mooie ervaringen opgedaan.
Goed dat je gegaan bent.
Mocht je zin hebben om me op te zoeken in Friesland dan ben je van harte welkom.
Groetjes Miriam -
03 Maart 2014 - 15:18
Lissy:
Hoi Laura,
Ik ben blij om te lezen dat je een goede terug reis hebt gehad.
Dat de temperatuur hier anders is dan in Afrika en dat je het daardoor echt koud hebt, kan ik me voorstellen. Het is toch een ander klimaat.
Ik vond het leuk om al jouw verhalen en belevenissen te mogen lezen vanuit Afrika.
Ik hoop voor jou dat je hier nog lang van zult nagenieten, ondanks je nou weer terug in Nederland bent.
Je hebt vele mooie verhalen geschreven en foto's gemaakt die je daarbij zullen helpen! :)
Ik wens jou een goede, rustige tijd toe om weer te wennen hier in Nederland.
Groetjes Lissy. -
04 Maart 2014 - 08:15
Maria:
Hoi lieve Laura,
Wat een ervaring heb je in je rugzak zitten. Heel bijzonder allemaal, dit neemt niemand ooit van je af.
De mooie verhalen en ervaringen blijven altijd van jou. Mooie en minder mooie herinneringen, maar alles hoort bij het leven, een leven die jij uiteindelijk zelf gaat plannen.
Doe het even rustig aan en laat alles even bezinken. Ondanks al het moois van Afrika, geniet ook van ons mooie Nederland. Fijn dat je weer thuis bent.
Groetjes Maria -
04 Maart 2014 - 12:01
H.Marwa:
Hoi Laura welkom in Nederland wat kouder is en tijd nodig heb om aan te passen.Maar de levenservaring wat je hebt meegemaakt in Uganda is heel erg waardevol ,en misschien ooit ga je er naar terug,Groetjes Henny. -
07 Maart 2014 - 20:05
Francien:
Lieve Laura,
Welkom weer terug in Nederland. Hier het begin van de lente. Daar een warme herinnering om nooit te vergeten.
groetjes Francien -
10 Maart 2014 - 09:10
Petra:
Hoi Laura, Laat gewoon alles over je heen komen en wacht gewoon af. Alles komt goed!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
