African style
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
11 Oktober 2013 | Oeganda, Kampala
Dag allemaal,
Vandaag had ik m'n laatste dag in the Guesthouse. Ik ben er twee dagen langer gebleven dan gepland. De contactpersoon voor mij is ernstig ziek (met malaria in het ziekenhuis), dus er was wat ruis op de lijn. Nu weet ik dat ik morgen doorreis naar het mooie project Blue Sky.
Vandaag was fijn. Ik ging voor de tweede keer naar Kampala. Ik had om 14.00u afgesproken met Bosco, een Ugandees die werkt in the Guesthouse. Daarvoor had ik lunch en ontmoette een leuke Amerikaanse. We aten samen, kletsten.... untill we were done. Dat was fijn, om niets af te breken.
Ik pakte m'n spullen en ging kijken voor Bosco. Ik was een uur te laat en het was heerlijk!!! Waarom? Ik had een fijne lunch, met een fijn gesprek. Ik voelde geen druk om te haasten, ik voelde geen schaamte omdat ik te laat was, niet de drang om een verklaring te geven waarom, niet de behoefte om me te verontschuldigen 'en sorry dat je op mij hebt moeten wachten.' Hij was ook nog wat aan het eten, dus eigenlijk paste het heel mooi. Goed, ik weet ook dat de medaille twee kanten heeft. De keren dat ik klaar zit volgens afspraak en iemand anders ruim te laat komt, zal ik me misschien frustreren, misschien ook niet. Maar de ervaring om helemaal vrij, onbezwaard, ongehaast een uur te laat te komen gun ik iedereen!
Dan Kampala.....
Kampala is in mijn woorden een bende!!! (Ik woon al 7 jaar in rustig Limburg haha). Wat een drukte, zoveel mensen. De uitlaatgassen zijn verschrikkelijk. Zo'n busje zou in Nederland direct van de weg geplukt worden. Zo'n vieze, zwarte wolk. Soms komen ook echt slechte andere geuren naar boven. Bah.
Er is een duidelijk verschil tussen oud en nieuw Kampala. Oud Kampala is druk, vies, vol. Altijd staat het verkeer vast. Dinsdag liepen we over een grote markt. Mensen zitten er dicht op elkaar met spullen op de grond om te verkopen. Soms slapen mensen ertussen, hebben ze een bord eten, een kind. Rommelig, druk, vol leven, stinkend. Zoiets. Soms moet een man met een fiets of houten kruiwagen en een enorme vracht er tussendoor.
In nieuw Kampala staan het parlementsgebouw, de ministeries, buitenlandse ambassades, hotels, banken, luxe restaurants. Weinig openbaar vervoer, want mensen hebben hier een eigen auto. Bij elke winkel die je ingaat, moet je je tas inleveren en wordt je gefouilleerd. Dat is altijd zo. Toch zijn mensen ook bang door de onrust nu in Kenia. Dus het is verboden om foto's te nemen van bijv. ambassades of het parlementsgebouw. Hier werd streng op toegezien --> misschien zijn we journalisten die het in dagbladen plaatsen.
Wel grappig..... afgelopen dinsdag was voor mij dus de eerste keer in Kampala. Ik heb nog nooit zoveel zwarte mensen bij elkaar gezien! Ook dat was een belevenis. Net als de eerste keer op een skipiste..... ik had nog nooit zoveel sneeuw bij elkaar gezien! En dan kijk ik naar hen, maar zij kijken ook allemaal naar mij. Blanke mensen zijn interessant om naar te kijken. Interessant omdat er niet veel zijn en omdat het synoniem is voor geld.
Vaak roepen Ugandezen "muzungu" = white skinned person. Eenmaal kwamen twee blanke oudere mannen ons tegemoet en toen zei één van hen muzungu tegen ons. We moesten er allemaal om lachen, Bosco helemaal.
Vandaag gingen Bosco, de Amerikaanse en ik met een matatu naar Kampala. (Matatu = openbaar vervoer. Een klein busje voor 14 pers, maar zolang er plaats gemaakt kan worden, mag iedereen instappen. Het betekent meer inkomsten. Gezellig gezellig dus). We stonden op een gegeven moment helemaal vast. Maar ach......... geen verkeersborden, vaak geen wegmarkering, geen stoplichten, geen agenten. Hier en daar een verkeersregelaar, rotonde of drempeltje. Klopt.... zo'n vrije weg maakt het ook allemaal een stuk makkelijker. Dus iedereen zoekt zijn eigen weg. Kris kras door elkaar. Personen, busjes, bodaboda's (motoren, ook openbaar vervoer). Wij zijn uitgestapt, maar iedereen gaat zó dicht langs elkaar af, dat je er als persoon niet altijd tussendoor kunt. Het gaat vaak om centimeters dat voertuigen, mensen elkaar passeren.
We gingen terug op een bodaboda. Weinig mensen hebben een auto, dus er is veel openbaar vervoer. Bodaboda's zijn motoren met een grote zitplaats achter, zodat je gemakkelijk met 2-en kunt plaatsnemen. Tja; zonder helm of beschermende kleding........ er worden nogal wat benen geplet, maar het is heerlijk! De bestuurders zijn jonge mannen. Ze kijken goed en puzzelen hun weg al slalommend door het verkeer, gebarend naar andere weggebruikers. Hoe druk het ook is, toch zijn de weggebruikers tolerant naar elkaar. Ik zal binnenkort proberen een filmpje te maken vanaf een bodaboda. Dat geeft een goed beeld. Zo'n ritje is een belevenis op zich. Zo wendbaar, snel, je kunt goed meekijken. Eigenlijk voelde ik me veiliger op een boda boda dan zelf zo'n straat over te steken. Simpel omdat zij het verkeer kennen, ik niet.
Zo, ik brei er een eind aan. Ik zit hier nog alleen (met gezelschap van enkele muggen). Het laatste knoopje nog erin leggen en dan is m'n werkje klaar voor vandaag.
Even de eindjes afknippen...
En morgen meer.
Het was fijn om een paar dagen in het Guesthouse te beginnen met sneden lichtbruin brood, jam, honing, pindakaas, thee, koffie als ontbijt. Vrij normaal dus. Morgenvroeg nog even genieten van een douche. Er staat een rode en een blauwe stand op. Steeds draai ik 'm max. op de rode, maar steeds is het koud. En koud water is toch echt koud!!!! Maar goed…. het is wel een douche natuurlijk en dat waardeer ik. Goed voor de doorbloeding, toch? : P : P : P
Ik ben benieuwd naar jullie belevenissen! Slaap lekker!
Vandaag had ik m'n laatste dag in the Guesthouse. Ik ben er twee dagen langer gebleven dan gepland. De contactpersoon voor mij is ernstig ziek (met malaria in het ziekenhuis), dus er was wat ruis op de lijn. Nu weet ik dat ik morgen doorreis naar het mooie project Blue Sky.
Vandaag was fijn. Ik ging voor de tweede keer naar Kampala. Ik had om 14.00u afgesproken met Bosco, een Ugandees die werkt in the Guesthouse. Daarvoor had ik lunch en ontmoette een leuke Amerikaanse. We aten samen, kletsten.... untill we were done. Dat was fijn, om niets af te breken.
Ik pakte m'n spullen en ging kijken voor Bosco. Ik was een uur te laat en het was heerlijk!!! Waarom? Ik had een fijne lunch, met een fijn gesprek. Ik voelde geen druk om te haasten, ik voelde geen schaamte omdat ik te laat was, niet de drang om een verklaring te geven waarom, niet de behoefte om me te verontschuldigen 'en sorry dat je op mij hebt moeten wachten.' Hij was ook nog wat aan het eten, dus eigenlijk paste het heel mooi. Goed, ik weet ook dat de medaille twee kanten heeft. De keren dat ik klaar zit volgens afspraak en iemand anders ruim te laat komt, zal ik me misschien frustreren, misschien ook niet. Maar de ervaring om helemaal vrij, onbezwaard, ongehaast een uur te laat te komen gun ik iedereen!
Dan Kampala.....
Kampala is in mijn woorden een bende!!! (Ik woon al 7 jaar in rustig Limburg haha). Wat een drukte, zoveel mensen. De uitlaatgassen zijn verschrikkelijk. Zo'n busje zou in Nederland direct van de weg geplukt worden. Zo'n vieze, zwarte wolk. Soms komen ook echt slechte andere geuren naar boven. Bah.
Er is een duidelijk verschil tussen oud en nieuw Kampala. Oud Kampala is druk, vies, vol. Altijd staat het verkeer vast. Dinsdag liepen we over een grote markt. Mensen zitten er dicht op elkaar met spullen op de grond om te verkopen. Soms slapen mensen ertussen, hebben ze een bord eten, een kind. Rommelig, druk, vol leven, stinkend. Zoiets. Soms moet een man met een fiets of houten kruiwagen en een enorme vracht er tussendoor.
In nieuw Kampala staan het parlementsgebouw, de ministeries, buitenlandse ambassades, hotels, banken, luxe restaurants. Weinig openbaar vervoer, want mensen hebben hier een eigen auto. Bij elke winkel die je ingaat, moet je je tas inleveren en wordt je gefouilleerd. Dat is altijd zo. Toch zijn mensen ook bang door de onrust nu in Kenia. Dus het is verboden om foto's te nemen van bijv. ambassades of het parlementsgebouw. Hier werd streng op toegezien --> misschien zijn we journalisten die het in dagbladen plaatsen.
Wel grappig..... afgelopen dinsdag was voor mij dus de eerste keer in Kampala. Ik heb nog nooit zoveel zwarte mensen bij elkaar gezien! Ook dat was een belevenis. Net als de eerste keer op een skipiste..... ik had nog nooit zoveel sneeuw bij elkaar gezien! En dan kijk ik naar hen, maar zij kijken ook allemaal naar mij. Blanke mensen zijn interessant om naar te kijken. Interessant omdat er niet veel zijn en omdat het synoniem is voor geld.
Vaak roepen Ugandezen "muzungu" = white skinned person. Eenmaal kwamen twee blanke oudere mannen ons tegemoet en toen zei één van hen muzungu tegen ons. We moesten er allemaal om lachen, Bosco helemaal.
Vandaag gingen Bosco, de Amerikaanse en ik met een matatu naar Kampala. (Matatu = openbaar vervoer. Een klein busje voor 14 pers, maar zolang er plaats gemaakt kan worden, mag iedereen instappen. Het betekent meer inkomsten. Gezellig gezellig dus). We stonden op een gegeven moment helemaal vast. Maar ach......... geen verkeersborden, vaak geen wegmarkering, geen stoplichten, geen agenten. Hier en daar een verkeersregelaar, rotonde of drempeltje. Klopt.... zo'n vrije weg maakt het ook allemaal een stuk makkelijker. Dus iedereen zoekt zijn eigen weg. Kris kras door elkaar. Personen, busjes, bodaboda's (motoren, ook openbaar vervoer). Wij zijn uitgestapt, maar iedereen gaat zó dicht langs elkaar af, dat je er als persoon niet altijd tussendoor kunt. Het gaat vaak om centimeters dat voertuigen, mensen elkaar passeren.
We gingen terug op een bodaboda. Weinig mensen hebben een auto, dus er is veel openbaar vervoer. Bodaboda's zijn motoren met een grote zitplaats achter, zodat je gemakkelijk met 2-en kunt plaatsnemen. Tja; zonder helm of beschermende kleding........ er worden nogal wat benen geplet, maar het is heerlijk! De bestuurders zijn jonge mannen. Ze kijken goed en puzzelen hun weg al slalommend door het verkeer, gebarend naar andere weggebruikers. Hoe druk het ook is, toch zijn de weggebruikers tolerant naar elkaar. Ik zal binnenkort proberen een filmpje te maken vanaf een bodaboda. Dat geeft een goed beeld. Zo'n ritje is een belevenis op zich. Zo wendbaar, snel, je kunt goed meekijken. Eigenlijk voelde ik me veiliger op een boda boda dan zelf zo'n straat over te steken. Simpel omdat zij het verkeer kennen, ik niet.
Zo, ik brei er een eind aan. Ik zit hier nog alleen (met gezelschap van enkele muggen). Het laatste knoopje nog erin leggen en dan is m'n werkje klaar voor vandaag.
Even de eindjes afknippen...
En morgen meer.
Het was fijn om een paar dagen in het Guesthouse te beginnen met sneden lichtbruin brood, jam, honing, pindakaas, thee, koffie als ontbijt. Vrij normaal dus. Morgenvroeg nog even genieten van een douche. Er staat een rode en een blauwe stand op. Steeds draai ik 'm max. op de rode, maar steeds is het koud. En koud water is toch echt koud!!!! Maar goed…. het is wel een douche natuurlijk en dat waardeer ik. Goed voor de doorbloeding, toch? : P : P : P
Ik ben benieuwd naar jullie belevenissen! Slaap lekker!
-
11 Oktober 2013 - 23:58
Miriam:
Hoi Laura,
Leuk om je ervaringen te lezen.
Groetjes uit friesland -
12 Oktober 2013 - 00:08
Fabienne:
Hoi Laura,
Heel leuk om te lezen!!! Veel plezier en geniet ervan!!!
Groetjes, Fabienne -
12 Oktober 2013 - 09:56
Mandy:
Super gaaf allemaal Laura wat een belevenissen. Echt stoer!!
Ene mijn belevenissen waar je op. Het laatst om vraagt
Nou......,
Eehh elke dag de wekker om 6.50
Vaak wordt al eerder gewekt door een super actieve stuiterde jongetje van drie
Met m'n slaapkop de boterhammen klaarmaken
Noa na school
Huis poetsen
Enz enz.
Hahahaha. Maar ik geniet ervan hoor
Dusssss geniet van jou super gave reis xx -
12 Oktober 2013 - 11:39
Toon En Vreni Hurkmans:
Dag lieve Laura,
je vraagt naar onze belevenissen!
Je geeft heel mooi weer hoe je alles ervaart.
Jouw verslagen lezen als een boek. Als je erin kruipt waan je in jouw omgeving van nu.
Onze belevenissen zijn de alle daagse dingen die nauwelijks veranderen. Jouw wereld is een openbaring, is nieuw.
Geef je gevoelens de vrije teugel en geniet van elk moment.
lieve groeten van Vreni en Toon -
12 Oktober 2013 - 11:50
Annemiek:
Wat leuk om dit een beetje met jou mee te beleven. Verheug me op ieder verslag. En wacht natuurlijk ook op foto en film materiaal. Geniet ervan X -
13 Oktober 2013 - 12:34
Hallo Laura:
Het voelt alsof we zelf in Afrika zijn,zo mooi schrijf je
Hier gaat alles z,n gangetje. Vandaag familie-dag van Vos
Morgen krijgen we Marijn om te logeren enz.
We wensen je een mooie reis toe en geniet van alles !!!
Veel groetjes Frans &Mien -
13 Oktober 2013 - 16:04
Petra:
Hoi laura,
o, wat heerlijk om dit te lezen, het is zo herkenbaar!!!Vooral omdat ik tussen de regels door lees dat je nu al helemaal het uganda virus te pakken hebt. Het is net of ik mijn eerste Afrika-ervaring herleef.
Ligt Sarah in het ziekenhuis? Ik wist dat ze ziek was, mar ziekenhuisopname klinkt toch heel ernstig. Bosco is inderdaad iemand die je volledig kan vertrouwen, fijn is dat hé?
Ik ben ook zeer benieuwd hoe je Bluesky zult ervaren. Tip; geniet elk moment van stromend water, koud of water it does'nt matter!!!
Blijf genieten en inderdaad Europa heeft de klok, maar Afrikanen hebben de tijd, heerlijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
