Over koken, proeven en eten.
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
20 Oktober 2013 | Oeganda, Kampala
Hoi hoi!
Vandaag ben ik exact een week hier. Hier betekent in een nieuwe accommodatie in het plaatsje Vakyerongoosa. Een week en het voelt al zo vertrouwd! In mijn Nederlandse leven vliegt de tijd. Hier zijn de dagen voor mij veel intenser. Twee weken geleden rond deze tijd was ik in Nederland m´n spullen aan het inpakken. Dat lijkt al uit vervlogen tijden en zo ver weg! Daar heb ik geen gevoel meer bij.
Ik zal binnenkort meer vertellen over waar / hoe ik nu leef en ook over de school Bluesky; het project waarin ik de komende twee maanden vrijwilligerswerk doe. Voor nu wil ik jullie graag meenemen in mijn ervaringen over koken, proeven en eten tot nu toe.
Afgelopen maandagavond zou een van de buurvrouwen (Olivia) voor ons koken. Er was geen electriciteit, dus een kaarsje erbij en een ding waarvan ik de naam niet weet, maar nu even kolenbrander noem, omdat we er houtskool in doen en een pan er bovenop zetten. Maar goed; dat ding is oud en versleten en er zit een gat in de onderkant van de roest. Een buurjongen stond erbij, hij speelde muziek vanaf z`n telefoon. Meestal komen er nog een of twee buurvrouwen bij staan. En daar stonden we dan, in de warme avondlucht met een heldere sterrenhemel; blanke en zwarte mensen samen om een kookpotje heen. We luisterden naar de muziek, wachtten, stopten nog eens wat zout of water in dat potje. Een prachtig moment dat ik goed in me heb opgenomen. Het koken duurde lang, mja......waarom ook niet? Hoewel ik best graag nog tijd voor mezelf zou willen, ben ik uiteraard gebleven. Dit is een prachtige mengeling van culturen. We zien van heel dichtbij hoe zij hun huishouden doen, hoe ze hun eten bereiden, hoe ze de was doen, hoe ze met elkaar omgaan en dat alles mixt zich met grote regelmaat (bijna dagelijks) met onze Westerse cultuur. De buren zijn erg vriendelijk en hulpbereid.
Terwijl we wachtten, kreeg ik de telefoon met muziek in m`n handen geduwd en werd mijn hoofdlampje meegenomen. Haha, ja dat is een fijn hoofdlampje, dat weet ik ook wel. Dus in de tussentijd rommelde de buurvrouw met mijn lampje wat rond in haar huisje, want tja..... geen electriciteit tenslotte en dan is het donker. Vergeet het maar dat ik hier al een lantaarnpaal ben tegengekomen. Buiten gaat het wel; er is behoorlijk licht van de sterren.
Het is vast aandoenlijk voor onze buren om ons bezig te zien. Soms krijg ik de indruk dat die vrouwen een beetje voor ons willen zorgen. Die jonge, blanke westerlingen....... De avond ervoor bijv. redde Olivia ons avondeten. Janis en Elisa -2 Duitse vrijwilligers met wie ik nu samenleef- zijn nog niet zo bedreven in eten koken.
Toch ook was ik een avond gefrustreerd. Ik kook graag en ik wilde voor Janis en Elisa iets anders maken dan tomato-rice, wat ze hier hebben geleerd te koken en dus zelf altijd maken. Als ze er geen zin in hebben, kopen ze brood en bakken er een ei bij of ze eten brood met honing. Ik had alle spulletjes klaarstaan, komt de buurvrouw helpen. Allemaal goed bedoeld, maar ze ontnam mij de ruimte om het zelf te doen. Bah.
En zo heb ik alle adviezen van het vaccinatiecentrum al redelijk aan de kant geschoven. Waarom? Om hier te kunnen leven. Met regenwater doen de mensen alles: eten koken, kleren wassen, zichzelf wassen, huis schoonmaken. Vanuit regenpijpen loopt water in een tank (maar daarvoor moet je wel betalen aan de landheer). Dus een afwasteil buiten zetten om het water op te vangen, is het beste. Regenwater is tenslotte gratis water.
Ik kan wel zeggen dat ik het niet wil, omdat mijn Westerse, hygienische achtergrond het niet toelaat, maar dan kan ik hier niet leven. In Bluesky krijgen we
ontbijt (pap van mais), van regenwater. We krijgen lunch, bijv. rijst of posho (ook van mais); bereid met regenwater. Ik heb vanavond een paar liter water gekookt dat ik ga gebruiken als drinkwater. Het maakt werkelijk geen verschil om zelf mineraalwater in flessen te blijven kopen, terwijl ik bijna dagelijks eten bereid met regenwater krijg. En er is ook helemaal geen kraan, dus wat moet je dan? Water is nu ook mijn eerste levensbehoefte geworden!!!
En tja, ik heb inderdaad zo´n flesje desinfecterende gel in m´n tas zitten. Ik gebruik het nauwelijks. Alleen afgelopen woensdag bijv. Op woensdagochtend zijn er sportactiviteiten (lees: voetballen) voor de leerlingen van Bluesky. De jongens voetballen, de meiden zitten erbij en ik en Elisa waren een soort kleuterjuf geworden. Maar die Afrikaanse kindjes hier die stoppen echt alles in hun mond en Uganda heeft behoorlijk wat vervuiling en zooi op straat liggen. (Ik heb nog geen openbare prullenbak gezien). But somehow they survive....... Die kindjes -soms net geen baby meer- hebben vieze handjes, pakken alles vast, snotneuzen, vieze kleertjes en met regelmaat infecties, bijv. in de ogen of op het hoofd. Dan hebben ze korsten en wondjes en lichte plekken op hun hoofd, de vliegen komen erop af. De haren plakken vast op hun hoofd. Medicatie is te duur, dus ze lopen zo rond. Bovendien dragen babies hier geen luiers. Ze worden zo op de arm genomen of op de rug meegedragen en als ze net naar de wc moeten.... dan heb je pech. Ze dragen vaak alleen een soort jurkje of niks. Dus die blote billen zie je altijd haha. En dan komen die kindjes gezellig aan je hangen of ze slaan elkaar met een stok als ze zich vervelen, dus tranen drogen. Wel, tijdens zo`n ochtend let ik op dat ik niet met m`n handen in mijn eigen ogen wrijf. Na zo`n ochtend, dan was ik mijn handen met regenwater en gebruik ik die desinfecterende gel, aangezien we daarna lunchen. Maar ook dat is weer betrekkelijk, want de meiden die koken, zijn leerlingen en zij zijn net zo goed op het sportveld en in contact met die kleintjes en met vanalles. Geen idee of zij hun handen wassen. Het goede is, dat ik weet dat ze op Bluesky zelf gekookt
regenwater drinken en rijst bijv. moet nu eenmaal koken, dus dan gaan de bacterien dood. De buurvrouwen die helpen, doen en pakken alles met hun handen. Er wordt overigens geen eten weggegooid. Als wij eten over hebben, brengen we het naar de buren en zo krijgen we met grote regelmaat eten van hen. Zij geven onderling ook vanalles door. En tja, hoe is dat bereid? Maar het is toch super om hun eten te kunnen proeven? Zojuist kregen we een stuk papaya van de buren, al in stukjes gesneden. Heerlijk. Gewassen? Hun handen? Met welk water? En op straat is vanalles te koop: mandazi, samosa, chapati, pancakes, rolex, etc. Mja... met welk water is het bereid? Hoe schoon waren de handen? (Dat is geen vraag, dat weet ik..... niet schoon. Alles is stoffig en vies hier). En het is leuk, want dan koop je iets en pakken ze het voor je in: in een stukje krantenpapier! Tja, als er iets vies is........ en dat papier ligt daar al.... hoe lang? In de zon, stof, vliegen. (Vooruit, vaak ook krijg je iets mee in een plastic zakje). Zo lang ik zie dat er bij het tentje wordt gekocht, dus een doorstroom van voedsel is, dan blijft het redelijk vers. Verder wordt hier zo´n beetje alles gefrituurd, dus die hapjes die ik net opnoemde zijn in elk geval goed verhit geweest. Alleen dat inpakken dan en dat ze er gewoon met hun handen aanzitten, handen waarmee ze ook geld aannemen en over hun hoofd wrijven, handen die andere handen van mensen die langs komen schudden, handen waarmee ze zich behelpen als zij of hun kindjes verkouden zijn en dat alles hier in de stoffige open lucht is en..... en...... en....... en.......... Ik houd erover op. Het is goed om dit in gedachten te hebben, maar hier leven betekent meedoen. Mijn maag heeft er overigens wel moeite mee. Ik zal m´n immuunsysteem eens aansterken haha. Als ik dit allemaal kan hebben, dan word ik in Nederland niet meer ziek. Zou mooi zijn, nietwaar?!! (En ik beschrijf dit natuurlijk ook om jullie een beeld te schetsen).
Dat was het voor nu. Morgenvroeg (zondag) nemen we al om 6.30u een matatu naar Rubaga (waar het guesthouse is). Ik heb met Bosco afgesproken. We (Janis, Elisa en ik) gaan mee naar de kerk. Alweer een ontmoeting. De mensen zijn heel gelovig hier. Ik ben erg benieuwd hoe hun mis verloopt. In sommige missen wordt gezongen en gedanst. Ik wil graag met een local mee, zodat hij me uit kan leggen wat er gebeurt en hoe ik me moet kleden en gedragen. Anders heb ik mensen mogelijk al beledigd nog voordat de mis is begonnen!
DAAAG!
Vandaag ben ik exact een week hier. Hier betekent in een nieuwe accommodatie in het plaatsje Vakyerongoosa. Een week en het voelt al zo vertrouwd! In mijn Nederlandse leven vliegt de tijd. Hier zijn de dagen voor mij veel intenser. Twee weken geleden rond deze tijd was ik in Nederland m´n spullen aan het inpakken. Dat lijkt al uit vervlogen tijden en zo ver weg! Daar heb ik geen gevoel meer bij.
Ik zal binnenkort meer vertellen over waar / hoe ik nu leef en ook over de school Bluesky; het project waarin ik de komende twee maanden vrijwilligerswerk doe. Voor nu wil ik jullie graag meenemen in mijn ervaringen over koken, proeven en eten tot nu toe.
Afgelopen maandagavond zou een van de buurvrouwen (Olivia) voor ons koken. Er was geen electriciteit, dus een kaarsje erbij en een ding waarvan ik de naam niet weet, maar nu even kolenbrander noem, omdat we er houtskool in doen en een pan er bovenop zetten. Maar goed; dat ding is oud en versleten en er zit een gat in de onderkant van de roest. Een buurjongen stond erbij, hij speelde muziek vanaf z`n telefoon. Meestal komen er nog een of twee buurvrouwen bij staan. En daar stonden we dan, in de warme avondlucht met een heldere sterrenhemel; blanke en zwarte mensen samen om een kookpotje heen. We luisterden naar de muziek, wachtten, stopten nog eens wat zout of water in dat potje. Een prachtig moment dat ik goed in me heb opgenomen. Het koken duurde lang, mja......waarom ook niet? Hoewel ik best graag nog tijd voor mezelf zou willen, ben ik uiteraard gebleven. Dit is een prachtige mengeling van culturen. We zien van heel dichtbij hoe zij hun huishouden doen, hoe ze hun eten bereiden, hoe ze de was doen, hoe ze met elkaar omgaan en dat alles mixt zich met grote regelmaat (bijna dagelijks) met onze Westerse cultuur. De buren zijn erg vriendelijk en hulpbereid.
Terwijl we wachtten, kreeg ik de telefoon met muziek in m`n handen geduwd en werd mijn hoofdlampje meegenomen. Haha, ja dat is een fijn hoofdlampje, dat weet ik ook wel. Dus in de tussentijd rommelde de buurvrouw met mijn lampje wat rond in haar huisje, want tja..... geen electriciteit tenslotte en dan is het donker. Vergeet het maar dat ik hier al een lantaarnpaal ben tegengekomen. Buiten gaat het wel; er is behoorlijk licht van de sterren.
Het is vast aandoenlijk voor onze buren om ons bezig te zien. Soms krijg ik de indruk dat die vrouwen een beetje voor ons willen zorgen. Die jonge, blanke westerlingen....... De avond ervoor bijv. redde Olivia ons avondeten. Janis en Elisa -2 Duitse vrijwilligers met wie ik nu samenleef- zijn nog niet zo bedreven in eten koken.
Toch ook was ik een avond gefrustreerd. Ik kook graag en ik wilde voor Janis en Elisa iets anders maken dan tomato-rice, wat ze hier hebben geleerd te koken en dus zelf altijd maken. Als ze er geen zin in hebben, kopen ze brood en bakken er een ei bij of ze eten brood met honing. Ik had alle spulletjes klaarstaan, komt de buurvrouw helpen. Allemaal goed bedoeld, maar ze ontnam mij de ruimte om het zelf te doen. Bah.
En zo heb ik alle adviezen van het vaccinatiecentrum al redelijk aan de kant geschoven. Waarom? Om hier te kunnen leven. Met regenwater doen de mensen alles: eten koken, kleren wassen, zichzelf wassen, huis schoonmaken. Vanuit regenpijpen loopt water in een tank (maar daarvoor moet je wel betalen aan de landheer). Dus een afwasteil buiten zetten om het water op te vangen, is het beste. Regenwater is tenslotte gratis water.
Ik kan wel zeggen dat ik het niet wil, omdat mijn Westerse, hygienische achtergrond het niet toelaat, maar dan kan ik hier niet leven. In Bluesky krijgen we
ontbijt (pap van mais), van regenwater. We krijgen lunch, bijv. rijst of posho (ook van mais); bereid met regenwater. Ik heb vanavond een paar liter water gekookt dat ik ga gebruiken als drinkwater. Het maakt werkelijk geen verschil om zelf mineraalwater in flessen te blijven kopen, terwijl ik bijna dagelijks eten bereid met regenwater krijg. En er is ook helemaal geen kraan, dus wat moet je dan? Water is nu ook mijn eerste levensbehoefte geworden!!!
En tja, ik heb inderdaad zo´n flesje desinfecterende gel in m´n tas zitten. Ik gebruik het nauwelijks. Alleen afgelopen woensdag bijv. Op woensdagochtend zijn er sportactiviteiten (lees: voetballen) voor de leerlingen van Bluesky. De jongens voetballen, de meiden zitten erbij en ik en Elisa waren een soort kleuterjuf geworden. Maar die Afrikaanse kindjes hier die stoppen echt alles in hun mond en Uganda heeft behoorlijk wat vervuiling en zooi op straat liggen. (Ik heb nog geen openbare prullenbak gezien). But somehow they survive....... Die kindjes -soms net geen baby meer- hebben vieze handjes, pakken alles vast, snotneuzen, vieze kleertjes en met regelmaat infecties, bijv. in de ogen of op het hoofd. Dan hebben ze korsten en wondjes en lichte plekken op hun hoofd, de vliegen komen erop af. De haren plakken vast op hun hoofd. Medicatie is te duur, dus ze lopen zo rond. Bovendien dragen babies hier geen luiers. Ze worden zo op de arm genomen of op de rug meegedragen en als ze net naar de wc moeten.... dan heb je pech. Ze dragen vaak alleen een soort jurkje of niks. Dus die blote billen zie je altijd haha. En dan komen die kindjes gezellig aan je hangen of ze slaan elkaar met een stok als ze zich vervelen, dus tranen drogen. Wel, tijdens zo`n ochtend let ik op dat ik niet met m`n handen in mijn eigen ogen wrijf. Na zo`n ochtend, dan was ik mijn handen met regenwater en gebruik ik die desinfecterende gel, aangezien we daarna lunchen. Maar ook dat is weer betrekkelijk, want de meiden die koken, zijn leerlingen en zij zijn net zo goed op het sportveld en in contact met die kleintjes en met vanalles. Geen idee of zij hun handen wassen. Het goede is, dat ik weet dat ze op Bluesky zelf gekookt
regenwater drinken en rijst bijv. moet nu eenmaal koken, dus dan gaan de bacterien dood. De buurvrouwen die helpen, doen en pakken alles met hun handen. Er wordt overigens geen eten weggegooid. Als wij eten over hebben, brengen we het naar de buren en zo krijgen we met grote regelmaat eten van hen. Zij geven onderling ook vanalles door. En tja, hoe is dat bereid? Maar het is toch super om hun eten te kunnen proeven? Zojuist kregen we een stuk papaya van de buren, al in stukjes gesneden. Heerlijk. Gewassen? Hun handen? Met welk water? En op straat is vanalles te koop: mandazi, samosa, chapati, pancakes, rolex, etc. Mja... met welk water is het bereid? Hoe schoon waren de handen? (Dat is geen vraag, dat weet ik..... niet schoon. Alles is stoffig en vies hier). En het is leuk, want dan koop je iets en pakken ze het voor je in: in een stukje krantenpapier! Tja, als er iets vies is........ en dat papier ligt daar al.... hoe lang? In de zon, stof, vliegen. (Vooruit, vaak ook krijg je iets mee in een plastic zakje). Zo lang ik zie dat er bij het tentje wordt gekocht, dus een doorstroom van voedsel is, dan blijft het redelijk vers. Verder wordt hier zo´n beetje alles gefrituurd, dus die hapjes die ik net opnoemde zijn in elk geval goed verhit geweest. Alleen dat inpakken dan en dat ze er gewoon met hun handen aanzitten, handen waarmee ze ook geld aannemen en over hun hoofd wrijven, handen die andere handen van mensen die langs komen schudden, handen waarmee ze zich behelpen als zij of hun kindjes verkouden zijn en dat alles hier in de stoffige open lucht is en..... en...... en....... en.......... Ik houd erover op. Het is goed om dit in gedachten te hebben, maar hier leven betekent meedoen. Mijn maag heeft er overigens wel moeite mee. Ik zal m´n immuunsysteem eens aansterken haha. Als ik dit allemaal kan hebben, dan word ik in Nederland niet meer ziek. Zou mooi zijn, nietwaar?!! (En ik beschrijf dit natuurlijk ook om jullie een beeld te schetsen).
Dat was het voor nu. Morgenvroeg (zondag) nemen we al om 6.30u een matatu naar Rubaga (waar het guesthouse is). Ik heb met Bosco afgesproken. We (Janis, Elisa en ik) gaan mee naar de kerk. Alweer een ontmoeting. De mensen zijn heel gelovig hier. Ik ben erg benieuwd hoe hun mis verloopt. In sommige missen wordt gezongen en gedanst. Ik wil graag met een local mee, zodat hij me uit kan leggen wat er gebeurt en hoe ik me moet kleden en gedragen. Anders heb ik mensen mogelijk al beledigd nog voordat de mis is begonnen!
DAAAG!
-
20 Oktober 2013 - 18:24
Hella:
Hallo Laura, wat een prachtig verslag weer. Zoals jij schrijft is het net of ik het zelf meebeleef.de komende maanden zul je steeds meer ervaringen opdoen. Veel succes nog. Groetjes uit Limburg.
-
20 Oktober 2013 - 20:54
Maria:
Hè Laura,
Mooi om te lezen dat je goed voor jezelf zorgt. Vooral goed op je eten letten. Ziek zijn kun je niet gebruiken.
Geniet ervan! X -
21 Oktober 2013 - 17:56
Diana:
Echt super... Alsof ik er zelf weer ben. Mooi, geniet ervan en hou die mooie momenten goed vast... Kijk al uit naar je volgende verhaal. Groetjes. -
21 Oktober 2013 - 18:07
Petra:
Yes, that's the real Uganda life. Enjoy!!!!!
en inderdaad gewoon meegaan met alles, gewoon logisch blijven denken.
groetjes aan iedereen -
21 Oktober 2013 - 20:15
Bianca Welten:
Hoi Laura, wat kun je mooi je gevoel en belevenissen vastleggen. Je blijft lezen (terwijl ik eigenlijk huiswerk moet maken), zonder te bedenken of je er nu tijd voor hebt, haha. Leuk dat je jezelf zo open en ontvankelijk op durft te stellen. Ik denk dat je straks echt kunt zeggen dat je de cultuur gevoeld hebt. En niet slechts een toeschouwer was.
Maar zorg ook dat je straks niet doodziek moet afhaken. Zou te jammer zijn.
Super, geniet ervan.
Dikke xxx en knuf van mij en de kids. -
21 Oktober 2013 - 20:15
Bianca Welten:
Hoi Laura, wat kun je mooi je gevoel en belevenissen vastleggen. Je blijft lezen (terwijl ik eigenlijk huiswerk moet maken), zonder te bedenken of je er nu tijd voor hebt, haha. Leuk dat je jezelf zo open en ontvankelijk op durft te stellen. Ik denk dat je straks echt kunt zeggen dat je de cultuur gevoeld hebt. En niet slechts een toeschouwer was.
Maar zorg ook dat je straks niet doodziek moet afhaken. Zou te jammer zijn.
Super, geniet ervan.
Dikke xxx en knuf van mij en de kids. -
21 Oktober 2013 - 21:18
Kathelijn:
Dag Laura,
een hele belefenis zo te lezen! Geniet ervan en leuk om je ervaringen zo te kunnen volgen... -
21 Oktober 2013 - 21:59
Yvonne Sanders:
hoi Laura
Wat een mooi verhaal. Het is net of wij het hier van dichtbij ook kunnen meemaken. Ik merk dat als er weer en beschrijving binnenkomt op de mail dat ik direct begin te lezen. Leuk dat je ons zo meeneemt in je dagelijkse ervaringen. -
22 Oktober 2013 - 09:55
Cilia:
Uit jouw woorden proef ik een beetje van de cultuur mee! Mooi! -
22 Oktober 2013 - 18:40
H.Marwa.:
Wat een leuk verslag over de eetgewoonte en hoe ze koken .Voor ons eigenlijk onbegrijpelijk alleen die hygiëne !Zorg goed voor jezelf en hou me op de hoogte groetjes Henny. -
22 Oktober 2013 - 18:40
H.Marwa.:
Wat een leuk verslag over de eetgewoonte en hoe ze koken .Voor ons eigenlijk onbegrijpelijk alleen die hygiëne !Zorg goed voor jezelf en hou me op de hoogte groetjes Henny. -
22 Oktober 2013 - 19:14
Truus:
Hoi Laura,
Wat schrijf je mooie lange berichten, zodanig dat wij allemaal ons heel goed kunnen indenken hoe het daar is. Het punt is daar natuurlijk de hygiëne dus let goed op maar probeer wel mee te doen met de bevolking maar dat lukt je al heel aardig. Geniet van je tijd daar, van de muggen , van het andere eten en alle gewoontes van de plaatselijke bevolking.
We horen weer van je. Groetjes Truus. -
23 Oktober 2013 - 10:38
Lissy:
Wow Laura, jij kunt de verhalen zo vertellen als of ik er zelf bij zou zijn. Geweldig :)
Wat de andere ook al zeggen, geniet vooral van de mooie momenten en goed van je dat goed voor je zelf zorgt. Ondanks de situatie daar qua hygiëne niet veel anders kan, is het voor je zelf inderdaad tegen draads.
Maar toch goed van je dat je gewoon mee doet met de bevolking daar, met het regenwater enz.
Ik kijk al uit naar je volgende verhaal. Groetjes. -
27 Oktober 2013 - 10:30
Ans:
Laura! Wat leuk om al jou belevenissen en ervaringen in zo'n mooi verhaal te lezen! Ik lees ze trouw hoor, maar reageer niet altijd ;) Interessant om te horen hoe zo'n dagelijkse situatie als eten eraan toe gaat.
Veel plezier, succes en geniet!
xx Ans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
