Safari Murchison Falls en totale zonsverduistering

Beste allen,

Met enige vertraging kan ik jullie toch het volgende bericht bezorgen: de safari. We gaan terug naar het eerste weekend van november, naar het grootste nationale park van Uganda genaamd Murchison Falls. Dus heb je behoefte aan een kwartiertje pauze; hier is een leuke werkonderbreking : ) : )


ZATERDAG

Murchison Falls ligt noordelijk; daar waar het landschap vlakker is, waar veel mais groeit, de typische kleine, lage huisjes met ronde gras daken staan. Het is mooi om onderweg te zijn en vanuit de bus het landschap en de mensen te bekijken. Regelmatig kon ik ver kijken in een vallei. Het landschap had niet veel kleur; vooral groen met bruin / grijs van de huisjes met een Nederlandse wolkenlucht erboven. De wolken lijken zich hier nog hoger te stapelen dan in Nederland. Alsof ze meer ruimte hebben in de lucht. Het is heet in het noorden; zonder twijfel warmer dan rond Kampala. De huidskleur van de mensen is ook donkerder (bijna zwart zeg maar).

In de middag een gamedrive door het park. Gamedrive: het is een spel (game) om dieren te spotten vanuit een auto. Ik ben er niet in thuis om de verschillende soorten te benoemen.... dus apen blijven apen, al waren het verschillende apen. Verder verschillende soorten herten en antilopen met gewei, nijlpaarden op het land (bijzonder) en in het water, krokodillen, verschillende vogels, een flinke schildpad. Olifanten met slagtanden, waterbuffels met horens....... zoals de dieren horen te zijn. We zagen behoorlijk wat Pumba´s (Lion King), ook met kleintjes. Het is toch echt geen knapperd! Het landschap was savanne, veel hoog gras. Ik kon me direct indenken dat hier veel dieren in schuil kunnen gaan..... Giraffen zullen het lastig hebben. Maar zij hebben dan ook een verziende blik. Het zijn sterke dieren. In een gevecht zijn wel 5 tot 6 leeuwen nodig om een giraf neer te halen.

Een van de mooiste dingen in het park vond ik om een giraf te zien rennen. Het zijn zo'n grote, lieve en rustige dieren. Als ze wandelen bewegen ze hun linker voor- en achterpoot tegelijk en dan hun rechter voor- en achterpoot tegelijk. Als ze rennen, gebruiken ze hun voorpoten tegelijk en achterpoten tegelijk. Een rennende giraf is lichtvoetig. Golvend, zwevend, misschien door de slow motion. Google maar eens.

Een safari is nogal een zittende aangelegenheid. Tijdens de gamedrive pikten we Sarah op. Zij is een ranger; uitgerust in groene, onopvallende kleding met een flink mes, een groot geweer en oplettendheid. Na de reis + gamedrive van in totaal 11.45 uur komen we aan op onze campingplaats. Ik verwachtte een van de campingsites, maar nee.... we gingen wild kamperen aan de oever van de Nijl. We hadden nog net voldoende tijd om de tenten op te zetten, water te halen uit de Nijl, hout te sprokkelen voor een goed vuur dat ons zou beschermen in de nacht en eten te bereiden.

De Nijl glinsterde zacht en sereen in de namiddagzon. Terwijl de hemel roze kleurde en de zon wegzakte achter de bergen.... De bergen aan de overkant van de Nijl, daar waar Congo ligt- Tegelijkertijd zagen we achter ons voortdurend hevige bliksems. We aten rond het kampvuur, maar we werden onderbroken door sterke wind. Plastic borden, zakjes, kleding, afval waaiden weg. En daar ging ook onze buitentent. Gelukkig ving iemand ´m. Aj... een andere tent begaf het ook. Met het onweer boven ons hoofd pakten we snel het eten, de spullen en de twee tenten in. De overige tenten hielden we goed vast en verstevigden we met kratten drinken. Soms verlichtte een bliksem zo helder, bijna als ware het daglicht. Een aantal mensen was een beetje in de stress, rommelige situatie. Wat nu? De regen kwam, maar het regende niet hard. De sterke wind was ons geluk. Daardoor werd de regen over een groot oppervlak verspreid. Zonder de wind had het zo super hard geregend op die ene plaats! Eigenlijk was het mooi; geen sterren, geen stad in de buurt met verlichting. Het was echt donker. De overgebleven tenten waren overvol en zo´n 8 mensen brachten de nacht door in de bus. Ik ook.

Onze gids Xavier vond het geweldig, eindelijk gebeurde er eens wat tijdens zo´n safari-avond! Mijn mening: voor de grote verhalen is zo´n avond heel geschikt, maar ik vond het niet leuk. Ik heb zo vaak gekampeerd, ook wild gekampeerd. Ik had liever in een tent geslapen en een goede nachtrust gehad.

Sarah sliep niet. Helaas hadden we niet voldoende hout kunnen verzamelen om het vuur de hele nacht aan te houden, dus zij was oplettend. Als je naar de wc wilde, zowel ´s nachts als overdag, liep ze met je mee en wees je de plek die je kon gebruiken. Ze wachtte een paar meter verderop tot je klaar was.


ZONDAG

Wederom stonden we om 5.00u op. Het duurde niet lang of een mooi gekleurde lucht kondigde de nieuwe dag aan. Congo was nog donker; het is een uur tijdsverschil.

Ugandezen kunnen echt wel autorijden, zo ook Xavier, onze gids + chauffeur. Door los zand, waarbij hij continue naar links en rechts stuurde om grip te houden op zijn richting, door grote plassen water van de nacht. Het was een zandweg vol kuilen, hobbels, butsen en sporen. Soms helde en schommelde de bus zó sterk dat een stemmetje in mijn hoofd bang werd om te kieperen. Steeds weer maakten we vaart en trapte Xavier op het laatste moment fors op de rem. Achterin veerden de mensen omhoog. Bijna tot aan het dak. Eenmaal zaten we vast in het zand, terwijl we een behoorlijke helling op moesten. Iedereen uitstappen en een aantal duwen. Een jeep kwam ons tegemoet. Het was een lastig stuk. Misschien was de chauffeur overmoedig, maar slechts enkele meters achter onze bus gleed de jeep even stuurloos door het zand en stond dwars op het pad. Ook deze ochtend zagen we veel giraffen, waterbuffels en cobs (soort antilope). Xavier riep steeds ´Mooi mooi mooi!?´ om te vragen of we genoeg hadden gezien en hij weer verder kon rijden. Wij reageerden met ´Mooi mooi´ = we kunnen verder.


We hadden een boatride (boottocht over de Nijl) van 3,5 uur. Leuk om ook vanuit het water dieren te bekijken. We zagen naar ons idee veel nijlpaarden. Mooi met die oortjes en ogen boven water. Je weet niet hoeveel het er zijn. Als je nadert, zakken sommige onder water, maar andere komen boven. Ze zagen er rustig uit, maar ze zijn zo gevaarlijk. We zagen apen springen van boom naar boom. Krokodillen op het land en in het water, verschillende vogels waaronder ook voor mij bekende, zoals reigers en zwaluwen. Ik vond het moeilijk te bevatten dat deze dieren hier echt leven.

Op afstand zagen we de waterval; de Murchison Falls. Vanaf 45 mtr. hoogte stort het water zich in de diepte en kronkelt zich wild een weg door het groene landschap. De smalste doorgang voor al dat water is 6 meter.

Na de boottocht moesten we een tijdje wachten bij de bus. Ik probeerde bij de bus in de schaduw te staan, dus liep naar de andere kant van de bus om daar dan de schaduw te vinden. Maar nee, huh? Kopse kant? Nee, ook niet....... De zon stond strak aan de hemel. Geen schaduw rond de bus. Zelfs ´s ochtends vroeg was het al bloedheet. Vreemd om te bedenken dat over een aantal uren de zon volledig verduisterd zou zijn. Er was niets van te merken.

En daar kwam een baviaan aangewandeld. En even later nog een en ook een moeder met een jong. Flinke apen zijn dat! Ik + een Duitse medepassagier hadden juist een banaan gegeten en de schillen in een plastic zakje met ander afval gedaan. De meeste mensen uit onze groep waren in de bus. De ramen stonden open. Plots sprong een van de bavianen in het raam. Gelukkig ook weer direct eruit. Reactie: schrikken, ramen dicht, deur dicht. Nice......

Iedereen was in de bus, behalve ik en een Spanjaard (medereiziger). Ik liep een rondje rond de bus om te kijken of ik de apen kwijt kon raken om ook de veiligheid van de bus op te zoeken. Maar nee. Een baviaan volgde me op de voet. Ook de moeder met het jong was er nog, voorzichtig zijn dus. Nog maar een rondje rond de bus. Er stonden nog enkele Afrikanen in de buurt en ik zag dat zij rustig bleven. Omdat dit heel normaal is? Of omdat de apen zich niet op hen richtten? Nog maar een rondje rond de bus.......... Ik werd er ongemakkelijk van. Dit was Apenheul in het echt, alleen zijn deze apen niet getraind om lief te zijn voor mensen! Ik vond het te spannend worden en gooide het zakje afval weg. Direct vlogen twee bavianen erop af en ik sprong de bus in. Een boel commentaar van de mensen in de bus: ´Waarom heb je dat zakje weggegooid!? Nu hebben ze eten en willen ze alleen maar meer.´ Ja.... dat is lekker sociaal. Zij stonden veilig in de bus en die aap rook de bananenschillen. Die schrokten ze naar binnen. Het plastic was gelukkig niet interessant en kon ik later opruimen. Brrr... ik had er even de kriebels van.

Later in de bus vroegen we Xavier wat zijn spannendste verhaal is dat hij heeft beleefd tijdens een safari. Wel, hij reed als chauffeur + gids een auto met enkele personen. Een gamedrive, dus raampjes open. Ineens komt op volle snelheid een luipaard aangerend die wordt achterna gezeten door een leeuw. De mensen in de auto verlammen ongeveer als de luipaard door het raam de auto inspringt!!!!! Daar zit dat beest, rechtop, in het midden van de auto, tussen de mensen. Mega alert en volledige aandacht op de leeuw. Wanneer de leeuw gaat, komt ook de luipaard in beweging. Hij loopt keurig langs de knieen van de mensen af en springt aan de andere kant door het raam weer naar buiten. Mijn God!!!!!! Het zal je maar gebeuren! En wat een geluk dat de luipaard -eenmaal veilig toen de leeuw was vertrokken- niet zijn aandacht verlegde naar de mensen.

En zo reden we na de boottrip naar Gulu voor de total solar eclipse (totale zonsverduistering). De eclipse was heel mooi; een kort moment. Mensen juichten. De natuur was even stil onder een vreemde schaduw. De Ugandezen hadden geen brillen. Ze gebruikten donkere stukjes plastic, bijv. van een vuilniszak of snoeppapiertje met kijkgaatjes erin.

Grassrootz als reisorganisatie werkt community based. Dit betekent dat ze toeristen in contact brengt met de lokale bevolking. Dus onze volgende overnachting was in een community ergens in Gulu. Op een veldje tussen de banda´s (traditionele huisjes) zetten we onze tenten weer op. We werden super hartelijk ontvangen. Door jongeren werd een aantal traditionele Afrikaanse dansen opgevoerd. In de laatste paar nodigden ze ons uit om mee te doen.

Het eten was heerlijk, traditioneel en uitgebreid: pocho, bruine bonen, rijst, beef en kip in een bouillon, witte kool, spinazie, avocado, verse ananas en papaya, vers gemaakte juice van avocado en passionfruit. Ze wilden dat we zouden eten als Afrikanen: zo vaak opnieuw opscheppen totdat alles op is.

Er was de mogelijkheid om te ´douchen´. Voor mij is het een douche zoals ik gewend ben met een flinke afwasteil regenwater in een hokje. Sommige dames die in the Guesthouse verblijven leken niet zo fan en hebben zich alleen een beetje opgefrist. Nou, ik ben wel fan hoor! Dus de douche was héérlijk, na twee dagen + nacht (bus) in dezelfde kleren in de warmte. Er was ruim voldoende water, grijzer dan dat ik het ken. Een mevrouw bood zelfs aan om warm water te voorzien, als ik zou willen. Maar nee.... het is al lang prima. En zo lag ik om 21.00u in bed. Alweer in een tent. Ik heb eens geteld; ik heb in 2013 al meer dan 2 maanden gekampeerd.


MAANDAG

Het ontbijt in de community was heerlijk: verse ananas + papaya + avocado, brood, jam, zelfgemaakte pindakaas (Uganda heeft veel pinda´s), losse pinda´s, limoen, zelfgemaakte juice van passionfruit, thee, koffie. De mensen waren zó gastvrij en dankbaar om ons te ontvangen. Voor vertrek maakten we een groepsfoto. Het was aandoenlijk. De man die zo vriendelijk was om de foto te nemen, was niet zo ervaren, bleek. De eerste keer maakte hij een soort rondjes met het toestel alsof hij zo iedereen erop wilde zetten. Geen goede foto. Vervolgens kwam hij veel te dichtbij staan. Dus even een uitleg dat je op het schermpje kunt kijken. We gaven hem een volgende, kleine / eenvoudige camera. Deze hield hij op de kop. Toen hij ´m had omgedraaid en de foto wilde nemen, drukte hij op de powerknop. Nou, toen hadden we alle opties wel gehad en een mevrouw nam het over.

Na 12 uren onderweg zijn waren we terug in the Guesthouse en kon ik een douche nemen. Toen ik de shampoo uitspoelde, was het alsof ik net mijn haren had geverfd. Er golfde bruin water door de douchebak!!!!! Dat heb ik nog nooit gehad. Dit beloofde nog wat voor het wassen van mijn kleren.....

Ook nu had ik een souvenir: muggenbulten. Tijdens die nachtelijke uren in de bus hadden we geen muskietennetten. Ik ben niet bang voor malaria. Ik heb het dan ook niet over 5 of 10 muggenbulten. Grofweg geteld had ik er 60. Ik twijfel of het allemaal muggen zij waren. Misschien ook bedvlooien o.i.d, die bijten nl. in driehoekjes en rechte lijntjes zo heb ik me laten vertellen en daar had ik er ook wat van. Maar goed.... ze jeuken allemaal. Normaal plak ik tape over een muggenbult. Zeker ´s nachts komt het beddengoed er niet tegenaan en dan jeukt het niet. Hier was geen beginnen aan. Ik wachtte geduldig.......

Het was een mooie safari, maar ik ben niet dol enthousiast. Ik vond de groep (24 pers.) te groot om de omgeving en sfeer echt in me op te nemen. En door de autopech op de heenweg hebben we het hele weekend tegen de klok gewerkt. En dat in Afrika. De organisatie door Grassrootz was oké, maar ik had er meer van verwacht, zeker omdat Nederlanders leidend zijn in de organisatie. Dus Nederlandse mentaliteit.